| Cantigas: | I | II | III | IV | V | VI | VII | VIII | IX | X | XI | XII | XIII | XIV | XV | XVI | XVII | XVIII | XIX | XX | XXI | XXII | XXIII | XXIV | XXV |
2. NUNES u me, aínda que corrixe en nota, no apartado de Correcções e Aditamentos (p. 559). A rectificación -que non foi seguida en edicións posteriores baseadas na de Nunes, algunhas delas recentes- é moi importante, pois ademais de ser a lección dos manuscritos, evita engadir máis confusión á hora de interpretar un texto xa de por si ambiguo. Estamos aquí perante un deses casos en que o editor ten que optar entre manter a lección dos manuscritos ou intervir facendo unha modificación, leve pola entidade, mais importante polas consecuencias dela derivadas, á hora de interpretar o texto. Realmente a lectura u me quitey cádralle perfectamente ao noso contexto, e responde a un dos tópicos máis recorridos: o da coita sufrida pola separación. Mais, aínda que esta parece unha solución razoábel -e tentadora- á que non lle faltarían apoios doutros contextos similares, o certo é que a lectura transmitida polos manuscritos é claramente un e, que tamén ten sentido, e por iso nós preferimos non intervir sobre a lección dos códices. Ademais, e aínda que non se cumpra sempre a regra de que unha lectio difficilior é mellor, a lectura transmitida polos manuscritos dá un sentido que supón unha maior elaboración e que cremos poder xustificar suficientemente (cf. o comentario do contido).
Por outro lado, a confusión entre un e e un u non é frecuente.
3. BRAGA hu vosco; PAXECO-MACHADO hu uosco, modifican a lección he dos ms.
5. BRAGA, PAXECO-MACHADO: quero que, introducen o complemento sen o determinante, lectura que é perfectamente válida tamén, como así o recoñece Nunes, e que non daría lugar a encontro vocálico interverbal. A nosa lectura representa a elisión da vogal final átona do verbo, no seu encontro coa vogal átona do determinante (cf. Cunha, 1961: 33-35).
6. Por razóns de métrica, é preciso desenvolver a abreviatura do verbo con elisión do -a final. Esta elisión aparece representada posteriormente no v. 13 tanto en B coma en V.
7. BRAGA moderniza a partícula comparativa transcribindo como.
16-17. Existe a posibilidade dunha dobre lectura destes versos, interpretando o a dos manuscritos como terceira persoa do presente de aver en vez de como preposición con matiz de obrigatoriedade: e tant' afan/ á, nembrar-lh' avia de pran, actualizando o afan, co que perdería forza a interpretación paródica do texto (vid. o comentario literario desta cantiga).
| Servizo de publicacións da Universidade de Vigo - 2010 | Xosé Bieito Arias Freixedo |