| Cantigas: | I | II | III | IV | V | VI | VII | VIII | IX | X | XI | XII | XIII | XIV | XV | XVI | XVII | XVIII | XIX | XX | XXI | XXII | XXIII | XXIV | XXV |
Cantiga de amigo do tipo de refrán, que consta de tres estrofas singulares constituídas por dous versos hexasilábicos de rima pareada, grave, e mais un refrán monóstico de seis sílabas tamén grave.
Coblas capfinidas: I-II irei.
Esquema métrico:
| 6’a | 6'a | 6'B | |
| I | εnde | onte | |
| II | alha | ||
| III | ɔo [1] |
(cf. Tavani, RM, esquema 26:127).
I. Frank non rexistra na lírica occitana ningunha composición en que se dea esta combinación de rimas.
Tampouco Mölk-Wolfzettel rexistran na lírica francesa ningunha composición con estrofas formadas por un dístico monorrimo seguido dun refrán monóstico con rima propia. É de salientar que este esquema descoñecido alén Pirineus é frecuentísimo na escola galego-portuguesa e característico das cantigas de amigo consideradas máis popularizantes. Rexístrase nesta escola en cento trinta e oito ocasións (cf. Tavani, RM, esquema 26).
[1] Á forma doo correspóndelle etimoloxicamente un /ɔ/ tónico aberto, mentres que a soo corresponderíalle un /o/ tónico fechado; mais en posición tónica final (óo) o resultado en galego moderno é sempre aberto (cf. M. Ferreiro, 1995: 40 e 86). A rima entre ambos vocábulos fai pensar que o proceso de abertura de [ó] xa era efectivo neste período, polo que ambas formas se pronunciarían con /ɔ/ tónico aberto nunha etapa previa á crase que deu lugar ás formas actuais só e dó.
| Servizo de publicacións da Universidade de Vigo - 2010 | Xosé Bieito Arias Freixedo |