| Cantigas: | I | II | III | IV | V | VI | VII | VIII | IX | X | XI | XII | XIII | XIV | XV | XVI | XVII | XVIII | XIX | XX | XXI | XXII | XXIII | XXIV | XXV |
Cantiga de amigo dialogada do tipo das de refrán, constituída por tres estrofas singulares de cinco versos máis dous de refrán: cada cobra está formada na súa primeira parte por catro versos octosílabos masculinos, de rimas cruzadas, que van seguidos doutros tres versos da mesma medida e natureza, dos cales o primeiro e o último constitúen o refrán e riman entre si, mentres que o que queda no medio forma parte do corpo da estrofa e retoma a rima a do cuarto verso, polo que desde este cuarto verso ata o final da estrofa as rimas son alternas. Estamos pois ante un caso de refrán intercalar. [1]
É tal vez a cantiga onde o autor emprega máis artificios:
Coblas capfinidas ao refrán: I sei - II sabe.
Coblas capdenals: 1, 4 I, 6 II, 4, 6 III (madre); 3 I, 1 III (A Sevilha).
Dobre imperfecto en posición de rima: 1,4 I veer, II: Senhor/senhor, que neste caso coincide co artificio da palabra equívoca.
Rima derivada: 1/4 I veer, 7 verei; 2 I ir, 5 irei; 6 I prazer, 3 II prouguer.
Correspondencias paralelísticas: 6 I, II, III, case literal nas dúas últimas. Tamén en 4 I, 3-4 II, 3-4 III.
Palabra volta: 4, 6 III i.
Esquema métrico:
| 8a | 8b | 8b | 8a | 8C | 8a | 8C | |
| I | er | ir | ei | ||||
| II | or | εr | |||||
| III | i | εn |
Só sete cantigas utilizan este esquema métrico (cf. Tavani, RM, esquema 156:7).
I. Frank non rexistra na lírica occitana ningunha composición con este esquema de distribución de rimas. Mölk-Wolfzettel, pola súa parte (esquema 1398) rexistran esta distribución de rimas só nun motete, pero con versos de cinco e sete sílabas e sen refrán.
[1] V. Beltrán (1984: 69-89) estudou detalladamente a utilización do refrán intercalar na escola galego-portuguesa nas súas diversas modalidades, e a súa relación con outras literaturas europeas. O noso texto pertencería a un grupiño de sete composicións que “por el modo de intercalar el estribillo (refírese á introdución dunha nova rima), emparentan más bien con los procedimientos habituales en la lírica provenzal” (p. 86).
| Servizo de publicacións da Universidade de Vigo - 2010 | Xosé Bieito Arias Freixedo |