| Cantigas: | I | II | III | IV | V | VI | VII | VIII | IX | X | XI | XII | XIII | XIV | XV | XVI | XVII | XVIII | XIX | XX | XXI | XXII | XXIII | XXIV | XXV |
1. MONACI hir. No manuscrito lese claramente yr.
5. COHEN id’ e eu. Lectura que tamén é posíbel, aínda que pensamos que coa pausa se marca mellor a primeira e máis importante idea, o permiso da nai: ide. A segunda idea, o ofrecemento para acompañala, sería secundaria.
6. MONACI pazer.
10. A métrica do verso esixe facer sinalefa en veer-lo-ei ou considerar o verbo como monosílabo.
11. BRAGA por dês, mha madre, mha senhor. des, que toma de V a través de Monaci, é sen dúbida abreviatura de Deus, aquí utilizada na frecuentísima exclamación por Deus! PAXECO-MACHADO mha madre, mha senhor. A frecuencia da apóstrofe en secuencia acumulativa coordinante mha madre e mha senhor (cf. por ex. Nunes: Amigo, XXXIII, v. 1; LVIII, v. 2; etc.) aconsella tamén sinalar graficamente por medio do apóstrofo ' o encontro entre a vogal final átona do substantivo e a conxunción e, coa conseguinte elisión da primeira (cf. Cunha, 1961: 33-34).
13. Lemos faredes-mi, en paralelo co v. 6 Faredes-me, pero é posíbel tamén a lectura faredes-m’i en paralelo co v. 20 faredes-me ben i.
16. Para o significado peculiar da expresión fazer ben neste verso, cf. o comentario do contido da cantiga.
17. BRAGA ir-lo-ey veer . Suprime a conxunción e do inicio do verso, a pesar de ser recollida por Monaci en lectura diplomática, e restitúe o -r do infinitivo que os manuscritos transmiten asimilado ao l do pronome. O editor portugués, en realidade, parece considerar que a filha é suxeito da perífrase de futuro i-lo-ei veer, pero tamén da explicativa por fazer ben do verso anterior, de aí que elimine a conxunción e que non puntúe con coma o final do verso anterior; pero a moza quere ir ver o seu amigo non por fazer ben a este, senón que é o amigo quen vai a Sevilha, por fazer ben na conquista da cidade. PAXECO-MACHADO Ei lo ey , que non ten sentido. As formas i-lo deste verso, ir-lo do v. 4 e veer-lo do v. 10, son un exemplo máis da convivencia, incluso nun mesmo copista, de varias solucións gráficas para representar a confluencia das formas arcaicas do artigo ou do pronome lo, la, los, las, coa palabra anterior cando esta remata en -s ou en -r (cf. nota ao v. 10 da cantiga III). MONACI p'o.
18. "O sujeito do infinitivo ir é evidentemente eu", afirma correctamente Nunes; e parece o máis lóxico interpretalo así. Non hai que descartar, porén, un suxeito vós, ou mellor nós (incluíndo a moza e a nai), dado que en toda a cantiga a nai se ofrece a acompañar a filha, sen que ata este v. 18 esta última lle pida explicitamente que a acompañe; polo que esta petición do acompañamento materno estaría implícita na petición do permiso para realizar a visita. O motivo da petición á nai, ou do propio ofrecemento desta á filla, para acompañala xunta do amigo, non é infrecuente nas cantigas de amigo.
20. PAXECO-MACHADO bẽy , non desenvolven a abreviatura, ao contrario do que fan outras veces, quizais porque de forma errada interpretan o texto como adverbio ou substantivo, con pronuncia ditongada coma a do portugués padrón actual bem, e non consideran o y como palabra independente.
| Servizo de publicacións da Universidade de Vigo - 2010 | Xosé Bieito Arias Freixedo |